[ İyiydin. Başkalarından farklı şeyler söylüyordun. Aşırılığını sevmiştim. ]

Hep böyle oluyor. Sonra sanki biri bir yerde bir gözdağı düzeneği mi kuruyor ne oluyor, aşırılık kayboluyor, farklılık bitiyor. Sözler sıradanlaşıyor, herkesleşiyor. Ufuk daralıyor. Işık sönüyor. Belki kızgın gerginlik artıyor ama artık aşırılığın hazzını vermiyor. Herkesin söylediğini sen de söyleyince eline ne geçiyor bilmiyorum, ama aşırılığa geri dön lütfen, ışık olmayınca kime konuşuyorsun, hiç düşündün mü? Bence Altın Kıvılcım'a geri dön, ihtiyaç ona.