2. Yeni meselesi ya da büyük ima.

2. Yeni topluma mal oldu diyorum, nasıl diye soruyorlar. Edebiyat içinden bakmıyorum ben. Yürürken dükkan tabelalarını okuyorum. Netteki takma isimlere bakıyorum. Şarkıları dinliyorum. Reklamları seyrediyorum. Bugün, bundan öncesine oranla daha geniş bir anlamlık’a sahibiz, kelimeyi şu anda ben uydurdum, meaningness, hoş bunu da ben uydurdum.

Meşhur İnanılmansız başlığını ya da Skib Bıraktı diyebilmemizi neye borçluyuz? Var mıydı böyle bir Türkçe, böyle bir anlam aralığı? Perçemli Sokak, ne basit geliyor bugün değil mi? Bakışsız Bir Kedi Kara, hiç yadırgatmaz bugün, zaten bir sürü gencin takma ismi. Mısırkalyoniğne de öyle, çıksam bir yerlerde yüksek sesle söylesem yerini bulmaz değil. Yağmur Kaçağı, yerli dizi ismi gibi.

50'lere çok şey borçluyuz. İkinci Yeni'ye ve 50 öykücülerine, ha elbette bir de Attila İlhan’a.

Dilin daha fazla anlam için kendini öne atması 2. Yeni. 2. Yeni sayesinde daha rahat düşünebiliyor, olmadık şeyleri dile getirebiliyoruz. Bu bakımdan o yazarların, şairlerin o gün aldıkları irade doğru bir iradeymiş, bugün bizi rahatlatıyor. Ama bir yenilik toplum tarafından soğuruldu mu, onun yeniliğine bitmiş olarak bakabiliriz. Bu kötü bir şey değil.

Getirdiği teknikleri şiirde kullananlar vardır, o başka. Orada da benim fikrim şu: 1. Modern’in hedeflediği büyük ima bugün içinde yaşadığımız şeydir. Baudrillard’ın imasızlık dediği, büyük ima’nın içinde kaybolduğumuz olarak okunabilir. Büyük ima bugün büyük bir ideolojik aygıttır. Bazılarımız da oradan çıkmak, sert somuta dokunmak isteyecektir, çok yerinde bir istek, yadırganmasın. Anlamlık süreğendir, meaningness is infinite, nasıl?